ازکودکی پرسیدند :وقتی بزرگ شدی میخواهی چکاره شوی؟

گفت :میخواهم خوشحال شوم!

گفتند :ظاهرا  تو مفهوم سؤال را درک نکردی.

پاسخ داد :چرا، اما گویا شما مفهوم زندگی را درک نکرده اید...

وقتی پارسال پست 3 سال و 3 ماه و 3 روزگی ات رو مینوشتم...مطمئن بودم امسال هم چهار های متوالی زندگیت رو بهت تبریک خواهم گفت ولی...نمیدونستم احساساتم تا این حد متفاوت خواهد بود...انگار سه ها هنوز بوی بچگی دارن و چهار ها بوی بزرگ شدن میدن...نمیدونستم قبل از سه سالگی سعی میکنم دایره واژگانت وسیع تر بشه و بعد از چهار سالگی چنگ میندازم به هر چی بوی بچگی میده...هرچی تعدا پست های این وبلاگ بیشتر میشه من نگران میشم که نکنه هرگز نخونی شون...واسه همین هی سعی میکنم گزیده تر باشه...ولی دلم هم نمیاد...یه روزی اینارو میخونی...نمیدونم با چه حس و حالی میرسی به این پست ولی...میخوام بهم یه قولی بدی...بزرگ نشو!

درسته جسمت در اختیار تو نیست ولی...روح پاکت میتونه اونی باشه که ازش همیشه لذت ببری...بزرگ نشو آیدین...همیشه لذت ببر از بستن چشم هات و نفس عمیق صبحگاهی...از روی جدول خیابون راه رفتن و سعی در حفط تعادل...از سلام کردن به گربه ها و حالشون رو پرسیدن..از حرف زدن با یاکریم ها و خندیدن به گیج بازی هاشون...از دنبال گنجشک ها کردن و دونه ریختن تو زمستون براشون...از لبخند زدن به عابرا و مسافرای خسته اتوبوس و راننده تاکسی های عبوس...از دویدن رو برگ های خشک پاییز و ذوق کردن از صدای خش خش شون...از روی شن ها راه رفتن و قلقلک موج ها روی ساق پات...از بغل کردن دنیا روی نوک کوه...از نوازش برف و ساختن آدم برفی و بوسیدن روی ماه خدا.....

بزرگ نشو ایدین...

چهار سال و چهار ماه و چهار روزگی ات مبارک... پسرک قشنگ و مهربونم