آیدین عشق ما

میگن آدم ها خونه اول شون رو فراموش نمیکنند، شاید اینجا خونه اول مونه که شده کم، شده گاه گاه، شده حتی ماهی یکبار بهش سر میزنم... انگار اینجا گل دارم که باید آبش بدم.... انگار اینجا از اون خونه قدیمی هاست که پکیج و شوفاژ و اسپیلت نداره! که باید خم بشم و سنتی جارو کنم! که باید پتوها و ملافه ها و روپشتی هاش رو بریزم تو تشت مسی گوشه حموم و با دست بشورم! که باید همه ظرف های گل سرخی اش رو از گوشه کمد و رف و طاقچه بردارم و سر حوض با دست و آب سرد بشورم ! که همه فرشهاشو بیارم تو بالکن چوب بزنم و خاکش رو بتکونم، اما ،اما ، اماااااا....چه حالی داره! عین خودمون که از زندگی شهری مون و خونه های مدرن مون میریم روستاهای کوچولو و آیییی دلمون وا میشه.......